Posługę w wolontariacie osób starszych zacząłem około 2,5 roku temu. Chciałem zrobić coś dobrego nie dla siebie, ale dla drugiego człowieka, który jest sam, cierpi, potrzebuje pomocy, obecności. Kiedy pierwszy raz szedłem do mojego podopiecznego – starszego, schorowanego pana, byłem pełen obaw czy będę potrafił mu pomóc, czy się będziemy dogadywać, czy będziemy mieć wspólne tematy i przede wszystkim czy znajdę tyle czasu, by poświęcić wystarczająco dużo uwagi. Wszystkie moje obawy odeszły w ciągu 5 minut spotkania. Podopieczny przywitał mnie z wielką otwartością i serdecznością, a przy tym okazało się, że znajdujemy wiele wspólnych tematów. Tak pozostało do dziś. W swojej posłudze pomagam w różny sposób – czasem robię zakupy, pomagam w czynnościach domowych, sprawach urzędowych, ale najważniejsze jest to, że możemy się spotkać, porozmawiać i po prostu razem spędzić czas, obejrzeć mecz, film. Umówiliśmy się, że będę przychodzić raz na tydzień, czasem raz na dwa tygodnie. W trakcie swojej posługi zdałem sobie sprawę jak dużo czerpię z tej posługi. Wolontariat nie polega tylko na dawaniu, ale w równym stopniu na otrzymywaniu. Wdzięczność, uśmiech, dobre słowo są tym, co otrzymuję od mojego podopiecznego, a czego tak brakuje w dzisiejszym świecie. Wielokrotnie mogłem liczyć na wsparcie, modlitwę p. Zbigniewa. Mimo że mam pracę, naukę i wiele innych obowiązków to z całą pewnością mam poczucie, że te 2-3 godziny w tygodniu poświęcone na wolontariat to bardzo dobrze wykorzystany czas. Dziś mogę także śmiało powiedzieć, że w posłudze wolontariatu znajduję Boga, który jest w drugim człowieku.

Wolontariat - czy, aby tylko wolontariat? Czy wolontariat to kolejne pobożne ,,odtrąbienie" dobrego uczynku? Procentowanie na miłość? Czy może po prostu miłość? Tak sobie myślę, że skoro Bóg jest Miłością, to chce bym i ja innych kochała. Bez Niego się nie da. Dla Niego się da. Posługuje w wolontariacie w rodzinie, w której żyją dwie Panie. Dwie Panie, które bardzo potrzebują zwykłego ludzkiego zrozumienia, życzliwości, obecności. Co najważniejsze, potrzebują miłości. Dużo miłości. Jedna z Pan ma ponad 40 lat, druga około 80 lat. Obie samotne, obie schorowane, obie pełne zranień. A co ja mogę dać jako wolontariuszka? Ano dużo nawet! Po pierwsze, mogę przynieść obiad i możemy go razem zjeść. Po drugie, mogę wymasować plecy jednej z Pan. Bo bardzo bola Ja plecy. Po trzecie, mogę powiedzieć tym Paniom, że są ważne, kochane i potrzebne. One prawie w ogóle tego w życiu nie słyszały! Po czwarte, mogę dać im czas. Mój czas, kiedy mogłabym oglądać jakiś film lub czytać książkę, po pracach. Po piąte, mogę dać Im miłość. O miłość w tym wszystkim chodzi, miłością będzie pofarbowanie włosów, miłością będzie potrzymanie za rękę, miłością będę pójście na spacer. Miłością będzie modlitwa. Miłość nie jest trudna, jest prosta. Miłość jest też wymagająca. Ale bez miłości, to nie da się być wolontariuszem.

Przygodę z Wolontariatem zacząłem około trzech lat temu. Pomyślałem: mam dwie ręce, dwie nogi, mogę komuś pomóc! Tak trafiłem do wolontariatu osób starszych. Pierwsze spotkanie z Podopieczną przebiegło w bardzo przyjaznej atmosferze. I tak z każdym kolejnym już tylko zacieśniały się nasze relacje. Zacząłem również rozumieć, że najważniejszy dla mojej Podopiecznej jest tak naprawdę wspólnie spędzony czas. Czas poświęcony na rozmowę, na słuchanie, na wyrażanie swoich opinii. To doświadczenie uświadomiło mi w pełni, że samotność to rzecz bardzo dotkliwa i choćby wspólnie spędzona godzina raz w tygodniu jest czymś nieocenionym. Posługa – oprócz spędzania wspólnie czasu – to również zakupy, pomoc w sprzątaniu mieszkania czy załatwianie spraw urzędowych. Nie pamiętam, żeby mnie to w jakiś sposób męczyło, bowiem wdzięczność jaką otrzymywałem wynagradzała wszystko. Nigdy też nie zdarzyło mi się wyjść od Podopiecznej bez herbaty, kanapki czy ciasta. Wolontariat jest to zdecydowanie proces dawania, ale również otrzymywania. Wdzięczność, życzliwość i uśmiech Podopiecznego, gdy wolontariusz przychodzi jest czymś naprawdę wartym poświęcenia swojego wolnego czasu. To lekcja, jaką dał nam Jezus Chrystus: abyśmy się wzajemnie miłowali.